Bëhet gati Shota n’udhëtim për Evropë
Mos i tha Shotani, se e ke të kotë.
Evropa s’na ik, këtu do ta kemi.
Perse kjo nguti, vizat nuk i kemi?
Mak, mak! Bëri Shota duke buzëqeshur:
Me mendjen te vizat do t’përfundosh i pjekur.
Po u hoqën vizat, një Kosovë, kam drojë,
Me mishin tonë të pjekur do nisë të festojë
Komandant, ma jep kapuçin tënd
Ta kem hajmali kur gjendem në radarin e ushtarëve të tu.
Komandat, m’i jep dylbitë tua
Ma jep brezaren, revolen me gjithë plumba
Ta pi një makiato pa plumb…
Vetëm çizmet mbaji
Se nuk e kemi numrin e njëjtë
Kosova e vogël sa vogëlsia ime
Marshimet për të mund të bëhen
Prej secilës shtëpi
Prej secilës rrugë
Prej secilit qytet
Edhe në këmbë.
Kosovë, vogëlsia ime e madhe
Më tha: Ç’të keqe ka shiu?
Le ta pastrojë njeriun nga mëkatet,
Le ta kthjellë, le ta drejtojë.
Mbase njeriu i qyteti tim
Më në fund do të mësohet të qëndrojë vertikalisht
Hapi çadrën dhe u zdorgj Bazhdaranës poshtë…
Binte shi si sonte.
E, ç’të keqe mund të kemi nga shiu?
Krenohet qyteti me lumin e vet:
“Me rrjedhën e lumit, ndihem sikur mbret.”
Pa një pa dy lumi ia pret:
“Mirë që me mua ndihesh krenar,
Si ndihesh për veten me këtë kryetar?
Kemi mundur të jetojmë edhe si uragan,
por kjo do të ishte diçka e shkurtër,
e paktë,
e pamjaftueshme në krahasim me qetësinë e gjatë,
e shumtë dhe e vetëmjaftueshme për ne.
Ulje dhe zbritje çmimesh është jeta
Ndonjëherë edhe vajtje në banjo ëmbëlsisht,
Një foto pranë ujit dhe tryeza e shtruar
Me një buzëqeshje detyrimisht.
Të tjera radhë nuk hynë këtu
Ato s’i bëjmë për të tjerë,
Se janë provime ku biem kuturu
Dhe po i prekëm pak lëshojnë erë.
Janë vetëm tre kontejnerë për hedhjen e mbeturinave:
për letër, qelq, plastikë dhe për mbetje ushqimore,
s’po di në cilin kontejner me të hedh ty.
Mos e humb ditën me barin e përjetësisë,
Lindja një ditë do të luftojë me Perëndimin
me që Perëndimi po lufton me Lindjen.
Pse nuk e di ç’është vdekja?
Zgjidhe ushkurin dhe vdis
ti gjysmëkafshë e stepës
dhe ktheja Urukut qetësinë.
Ti… ti s’je për asfalt.
Kur bije mjegulla në qytet
unë me babin dalim prore
të bëjmë xhiro t’njëjtit shteg,
të njëjtës anë në shëtitore.
Pas çdo hapi e kthej kokën
edhe pse gjithçka është n’rregull,
babit edhe më ia shtrëngoj dorën
se ujku është përherë në mjegull.
Matanë sheshit një makinë
me xhama më të zi se korbi,
nis pak era fëshfërinë
dhe më ftohtë nis bëhet moti.
Shpejtë ndërron idenë babai
marrim kthesën për në shpi,
i biem shkurt përmes banesash
t’mos ndeshemi në xhip të zi.
Televizorin kur shikon
i zien koka, i merr flakë,
gjatë, gjatë rri e mendon
kur mbarojnë lajmet në darkë.
Çfarë sikleti ka im at
nga mesnata në agim,
sa herë merr telefonatë
nga dikush kaq “anonim”?
S’është shantazh, por mund të jetë
është kërcënim prej “anonimi”,
ky kërcënim që s’e lë të qetë
as kur motet bëjnë ndërrimin.
Kalojnë ditët me ngadalë
dhe më i egër bëhet janari
më nuk është si më parë,
veç me data- kalendari.
Na qetëson me fjalë babai:
-Do të shkrijë gjithçka sivjet,
kërcënimet nga “i madhi”
më s’do të kenë efekt.
